28 januari t/m 9 februari - try before you die

28 januari is de tour door Nieuw-Zeeland gestart en inmiddels heb ik alweer veel meegemaakt. Ik heb veel mooie plaatsen gezien en leuke dingen gedaan. De tijd vliegt voorbij, ook al zitten we meestal de helft van alle dagen in de bus. De 28e werden we opgehaald met een grote bus van Stray, de organisatie waar ik mee reis. We zijn met de bus richting Hahei gereden, met een tussenstop bij een hot water beach. Dit strand heet zo omdat er heet water uit de grond spuit wanneer het eb is. Helaas was het geen eb toen ik er was, dus daar heb ik niet veel van meegekregen. Eenmaal in Hahei aangekomen zijn we wezen kajakken, deze plaats staat bekend als één van de beste plaatsen om te kajakken in Nieuw-Zeeland. Ik zat samen met Kat in een kajak en hard dat we gingen! Onderweg zijn we een kleine bruine zwemmende pinguïn tegen gekomen. Wat een geluksvogels zijn wij, want bijna niemand zag hem en het was het enige beest dat we tijdens onze rit hebben gespot. Ook zijn we door een kleine grot gegaan waar erg veel stroming stond, en natuurlijk botste wij keihard tegen de rotsen aan. Hopend dat er geen enge beesten van de rotsen naar ons toe sprongen of er ineens een slang uit het water zou komen, zijn we toch heel uit de grot gekomen. Even later kwamen we aan bij een prachtig strand met ook een soort grot over het strand heen. Dit was het strand waar de film Narnia is opgenomen. Ik heb de film gezien, maar de plek uit de film herkennen deed ik niet.

De volgende dag zijn we naar Raglan gereden, waar we een surfles konden nemen. Omdat het een super mooie lodge was en heerlijk weer, hebben we besloten om daar een dag langer te blijven. Van anderen hadden we gehoord dat in de ochtend de golven beter zijn, dus de volgende dag zijn we gaan golven met z’n drieën. Nooit gedacht dat ik een sport in de zee leuk zou vinden. Ik, die altijd bang is voor allerlei beesten in de zee en zout water en zand maar vies vind. Maar het surfen was echt heel gaaf. Ik heb vaak op de plank gestaan, eerst met hulp van de instructeurs en daarna ook zonder. Ik wilde misschien al op surfkamp gaan, maar door deze surfles weet ik zeker dat ik dit ga doen in Australië!

Vanaf Raglan zijn we richting Mourea gegaan. We werden daar ontvangen door een aantal Maori’s. De bevolking van de oudste stam in Nieuw-Zeeland worden de Maori’s genoemd. Omdat we voor het eerst bij de Maori’s op bezoek kwamen, moesten we eerst tot Maori benoemd worden. We moesten met de gehele stoet tegelijk door een poort (voor de nieuwelingen) en werden we welkom gezongen door een vrouw die bij de ingang stond van de ‘meeting room’. De vrouwen moesten voorop omdat zij als heilig worden gezien bij de Maori’s en binnen moesten juist de mannen voorop zitten om de vrouwen te ‘beschermen’. Ook moest iedereen zijn schoenen uit, alleen de gastheer mocht deze aanhouden. Deze gastheer begon in hun eigen taal een heel verhaal te vertellen en vervolgens moesten we alle Maori’s die in een rij stonden een hand en twee ‘neuskussen’ geven. Deze naam heb ik zelf gegeven, ik zou namelijk niet weten of er een naam voor bestaat... In plaats van drie zoenen geven in Nederland, doen de Maori's de neuzen tegen elkaar aan. Na onze benoeming tot Maori hebben de Maori’s uitvoeringen gehouden voor ons. Zang en dans werden gebruikt om gevoelens te uiten en vijanden te verdrijven. Hierbij werd heel vaak de ‘Maori face’ gebruikt, dit is een gezicht dat zij trekken waarbij zij grote, verbaasde ogen opzetten en hun tong zo ver mogelijk uitsteken naar beneden. Als ik weer wat foto’s erop geplaatst krijg, zal ik deze ook zeker er op zetten.

De volgende dag zijn we van Mourea naar Rotorua gereden, met een tussenstop bij Hells Gate. Dit is een park van natuurlijke thermaalbaden. Eerst hebben we daar een route gelopen tussen de baden door. Dit was heel indrukwekkend om te zien. Sommige baden waren wel meer dan 100 graden heet, waardoor er veel stoom vanaf kwam. Andere baden hadden weer grote luchtbellen die in het bad naar boven plopte. Ook zag je veel verschil in de vloeistoffen in de baden. Sommige baden waren van zwavel, anderen van modder en weer anderen van mineraal water. Ook in dieptes verschilden de baden heel erg. Van nog geen meter diep tot 20 meter diep. Ik denk dat men deels door de geschiedenis die zich hier heeft afgespeeld en deels omdat ze de baden in oorspronkelijke staat willen houden, je hier niet in mag baden. Nadat we langs alle baden waren gelopen, mochten we zelf in een modderbad en vervolgens in een bad met, ik denk, mineraalwater. In Rotorua sliepen we weer bij Maori, maar dan de ‘gemoderniseerden’. Ik heb hier m’n was gedaan en een paar dagen later kwam ik erachter dat ik een lange broek aan de waslijn heb laten hangen. Helaas pindakaas, die zal ik niet meer terugzien, dus ik doe het nu even met 1 lange broek hier. Dit is helaas niet het enige wat ik kwijt ben geraakt… Ook met de boodschappen zijn we met z’n vieren al veel kwijt geraakt. Omdat we bijna elke dag wel verhuizen en het soms haasten wordt, zijn we al meerdere malen spullen vergeten mee te nemen uit de koelkast of andere spullen uit de keuken. Inmiddels kunnen we onszelf al wel keihard op de kop slaan daarvoor, want het kost allemaal niet niks en we moeten al zo gierig leven… Ik heb van de week gekeken naar m’n bankafschriften en ik ben toch wel een beetje geschrokken… Dat wordt overduidelijk werken in Australië!

2 februari zijn we van Rotorua naar Whakahoro gereden. We moesten hiervoor zeker een uur over een heel eng weggetje rijden. Van de buschauffeur moesten we onze gordel om en hij gaf aan dat dit ook echt het enige weggetje is waar die wilt dat iedereen zijn gordel om doet. Het was een heel hobbelig weggetje dat van links naar rechts ging en regelmatig langs diepe ravijnen moest rijden. Eenmaal moest hij zelfs uitstappen om wat grote stenen aan de kant te gooien, omdat hij anders bang was dat de bus zou beschadigen. Na een uur ‘spanning’ kwamen we aan bij een soort boerderij, gelegen tussen de bergen. Het leek net een cowboypand met een café en leuke houten huisjes waarin we sliepen. Ik had met de andere meiden geluk, want we mochten in de honeymoon-suite haha. Dit was een klein houten huisje die iets hoger lag dan de andere huisjes, met een eigen terrasje erbij. ’s Avonds was er een kampvuur waar ik even gezellig bij heb gezeten en de sterrenhemel was prachtig. De sterrenhemel van hier heb ik al meerdere keren gezien. Als het helder weer is, is het zo prachtig. Je ziet dan de melkweg, echt heel mooi! Zo veel sterren hebben we aan de andere kant van de wereld niet…

3 februari zijn we van Whakahoro naar National Park gereden, weer terug over het hobbelige weggetje. Na dit hobbelige weggetje kwamen we al aan op de plaats van bestemming. Dit was de dag dat we een lange wandeling zouden gaan doen van ongeveer 20 km door de bergen, de ‘Tongariro Alpine Crossing’. De buschauffeur en vele andere ‘gidsen’ bij het startpunt gaven van tevoren al aan dat de wandeling heel zwaar zou zijn. Ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Ik ben wel wat gewend dus ik zie het vanzelf wel. We moesten goed voorbereid op weg gaan en veel spullen mee nemen zoals heel veel water (3L omdat het een warme dag was), goede wandelschoenen aan, zonnebrandcrème, een regenjas (ja die moest je natuurlijk weer huren als je die niet bij je had), een zonnebril, een hoed of pet (hee laat ik die nou net van Nicole en Bren hebben gekregen :D ), pleisters, eten en toiletpapier mee (we zouden namelijk uren lang geen toilet tegenkomen). Daar gingen we dan. Nog even een heerlijke luxe banana bread met chocolade erop gegeten aan het begin van de wandeling (sorry Saar, ik weet dat je me al niet meer mag hierom). Het begin leek erg simpel, gewoon een simpele wandeling. Maar later werd dat wel anders. De meest stijle trappen en bergen moesten we oplopen. Als dat geen spierpijn zou geven de volgende dagen… Alsof het nog niet genoeg sportief was, waren Kat en ik meegegaan met een ander groepje die een extra (optioneel) stuk gingen wandelen. Dit betekent dat de wandeling uiteindelijk zelfs 24 km was ongeveer. Dit extra stuk was soms zo eng. We gingen over losse steentjes en zand dat naar beneden rolde. Sommige stukken waren zo stijl dat we erg bang waren om het ravijn in te rollen. Door de losse steentjes en het losse zand gleed je namelijk snel uit. Zelf ben ik ook een paar keer uitgegleden, maar gelukkig kan ik dit verhaal nog naschrijven dus yeah, I’m still alive! Toen we op het bovenste punt aankwamen, stonden we zelfs in de wolken! De rest van de wandeling werd er niet makkelijker op, maar het was het allemaal zo erg waard. We liepen tussen de vulkanen door (waarvan er 1 zelfs 2x is uitgebarsten in de laatste 18 maanden), langs de mooiste blauwe meertjes die ik ooit had gezien, andere mooie bergen en vulkanisch actieve gebieden. We moesten zelfs een stuk langs drijfzand, maar hier overheen waren steigers gebouwd gelukkig. Voordat we in dit gebied kwamen stond er een bord dat je terug moest lopen/rennen als je iemand hoorde roepen, voor het geval er iemand in dit drijfzand zou zijn gekomen. Deze wandeling staat bekend als de tweede mooiste wandeling ter wereld. De Mount Everest staat namelijk op 1… Al met al was het een wandeling die ik nooit had willen missen en die nu ook zeker op mijn try-before-you-die lijst staat, doorgestreept omdat ik hem al heb gedaan natuurlijk. Eenmaal aangekomen in ons hostel hebben we een heerlijke grote burger gegeten en ’s avonds lekker even bijgekomen in de jacuzzi.

De dag erna zijn we van National Park naar Wellington gereden (lange rit). ’s Avonds hebben we een feestje gebouwd in Wellington. Wellington, Auckland en Queenstown blijken de enige plaatsen te zijn waar je een beetje goede feestjes hebt in Nieuw-Zeeland. Maar alsnog is dit helemaal niks vergeleken met in Nederland. Hier is het duidelijk dat je er zelf altijd een feestje van moet maken, want de bars/kroegen/discotheken helpen je daar niet heel veel bij. Gelukkig weet ik mezelf altijd wel goed te vermaken, dus ook hier heb ik het altijd naar m’n zin met een feestje.

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken om van het Noordereiland naar het Zuidereiland te varen. De overtocht duurde 3,5 uur lang en de rest van de dag moesten we nog verder rijden met de bus. Al met al een lange reisdag dus. Deze dag hadden we wel gezellig afgesloten met een BBQ in Abel Tasman.

De volgende dag hadden we een day off dus ben ik met Laura naar het strand gegaan om lekker te relaxen. Door al die dagen reizen krijg ik steeds meer verlangen om lekker een dag niks te doen, dus wanneer we dan ergens een extra dag zijn staat vaak ook niet veel meer op de planning dan relaxen en wanneer er een dorp/stad is, daar een kijkje te nemen.

7 februari zijn we van Abel Tasman naar Punakaiki gereden. Hier zijn we beland in een mooie lodge met 3 grote slaapkamers, een mooie keuken, een woonkamer, een bad, douche en een kamer met een pooltafel erin. Oja en ook nog eens uitzicht over de zee. Oftewel, het meest prachtige huisje waar we tot nu toe in zijn beland sinds de reis. In eerste instantie wilde ik liever niet in dit huisje, omdat er over een ander huisje werd gezegd dat het een partyhuis zou zijn. Maar ik had geluk… in het partyhuis bleken 2 stellen van in de 70 te slapen, dus dit was niet echt bepaald meer een partyhuis. Uiteindelijk was ons huisje het grootste partyhuis met de pooltafel en een muziekje erbij.

De volgende dag hebben we een rit gemaakt van Punakaiki naar Franz Josef. Telkens als we de busrit maken, laat de buschauffeur een lijst door de bus gaan waarop iedereen kan zetten aan welke activiteiten die wilt doen bij de volgende plaats. Deze dag had ik mezelf op de lijst gezet om te gaan skydiven. Dat zou betekenen dat ik de volgende dag of de dag daarna dus zou gaan skydiven, spannend! Eenmaal bijna aangekomen in Franz Josef roept de buschauffeur om door de bus dat we vandaag gaan skydiven omdat het weer zo goed is… WAT? Nu al skydiven? Ik wist niet of ik daar wel klaar voor was hoor. Maar goed, natuurlijk gewoon gaan!! Try before you die! Oja, snel nog even een makeupje op doen voor de foto’s en het filmpje. (Heerlijk hoor, iedere dag makeuploos door het leven, iets wat ik in Nederland veel minder snel zou doen.) En daar gingen we dan, met een klein busje richting Fox Glaciers om te gaan skydiven. Fox Glaciers staat bekend als de tweede beste plek in de wereld om te gaan skydiven, wat betreft het uitzicht. De Mount Everest staat ook bij deze weer op nummer 1… Eenmaal daar aangekomen mochten we kiezen welk pakket we wilden (de hoogte, foto’s en video) en moesten we formulieren ondertekenen. Vervolgens gingen we naar een ruimte toe waar we allemaal hele mooie pakken aankregen inclusief eierdop voor op je hoofd en een hele toffe bril tegen de wind. Een man gaf uitleg aan iedereen over het hoe en wat als we eenmaal in het vliegtuig zaten. Toen dat allemaal achter de rug was werd gezegd dat ik in het eerst vertrekkende vliegtuigje mocht en ook als eerste eruit mocht springen, oehhh spannend! Ik vond dat mijn tuig een beetje los zat om mijn schouders dus vroeg of deze nog wat strakker moest. Een man begint er naar te kijken en doet ‘m ietsje strakker. ‘Ahhh’, zei die, ‘je vliegt niet eens met mij, dus wat maakt het eigenlijk uit…’ Haha grapjas, maak mij nog zenuwachtiger! En toen was het bijna tijd om richting het vliegtuig te lopen. Omdat ik had gekozen dat er ook een filmpje werd gemaakt, vroeg mijn ‘medevlieger’ een aantal vragen. En ja hoor, precies wat ik al had gedacht: met mijn slechte Engels en ook nog eens een onduidelijk sprekende man moest ik een paar keer vragen wat die nou vroeg… Erg leuk voor het filmpje. We liepen naar het vliegtuig, stapten als laatste in, zodat we er als eerste weer uit konden en toen gingen we met het wiebelige vliegtuigje de lucht in. Mijn instructeur had een soort horloge om waarop stond hoe hoog we waren. Vanaf 12.000 feet zouden we gaan springen. Hij gaf nog wat uitleg en herhaling over het springen. Het uitzicht vanuit het vliegtuig was echt prachtig. Het was heerlijk weer en we keken uit op een stuk zee en aan de andere kant prachtige bergen en een gletsjer. De man waarmee ik vloog gaf nog wat uitleg over de bergen, maar hier heb ik weinig van begrepen. Ik vroeg hem nog hoe lang die dit al deed en toen zei die ‘6 weken’. Erg leuk, die mannen hier die je zenuwen weg doen nemen… En toen was het bijna zo ver. Ik moest op schoot gaan zitten bij die man en toen maakte die alle riempjes goed vast. Bij 11.000 feet moesten we onze prachtige bril op doen en vervolgens deed die de deur open. Keiharde wind zoals die al had verteld. Ik moest langzaam aan m’n benen uit het vliegtuig hangen en een bepaalde (bananen)positie aannemen voor de val. Hij begon af te tellen en GOOO! WHAAAAAAA HELP!!!! Schreeuwend van de schrik donderden we keihard naar beneden. Dit was zoooooo raar!! Ik kon niets anders dan gillen voor de eerste paar seconde, maar al snel vond ik het helemaal geweldig en had ik een big smile op m’n gezicht. Na nog een aantal seconde tikte de instructeur 3x op mijn arm en dat betekende dat ik mocht doen wat ik wilde. Ik spreidde mijn armen alsof ik een vogel was. Zo geweldig was het, ik voelde me echt helemaal vrij en op dit moment zou ik alles aankunnen. In woorden is niet te beschrijven hoe geweldig het was, maar ik raad het in ieder geval iedereen aan! Inmiddels met een snelheid van ongeveer 200 km per uur en een vrije val van 45 seconde ging de parachute uit. Ik had wel erg veel last van m’n oren, maar ja dat zou vanzelf wel weer goed komen. Op dit moment kon ik alleen maar genieten. Ik heb zelfs mogen sturen met de parachute. Helaas komt aan alles een eind, en ook aan dit was dus al snel een eind gekomen. Terwijl ik als eerste was gesprongen, kwam ik wel als laatste aan op de grond, maar alsnog was dit veel te snel… Met een busje reden we terug naar de plek waar we vandaan kwamen en toen ging de volgende groep. Ik zou het skydiven zo weer doen! Omdat er de mogelijkheid niet helemaal was om het te laten filmen door iemand die ook mee springt vanuit het vliegtuig, heb ik een goede reden om het nog eens te doen haha.

’s Avonds hebben we er een gezellig feestje van gemaakt en de volgende dag heb ik lekker weinig gedaan. Even het dorp in geweest en liggen zonnen. The good life! I love it.