New challenge: travelling alone!

27 februari in de avond kwamen we weer aan in Sydney en het voelde opnieuw als thuiskomen. We wilden graag nog in Sydney city verblijven, dus hadden een hostel midden in de stad. De volgende dag moesten we weg uit het hostel en stond ons een grote klus te wachten: een ander hostel zoeken. Werkelijk alle hostels zaten vol, in bijna alle gebieden van Sydney. Meerdere hostels nagebeld, maar nee, niemand had 4 bedden over voor ons. Bleek dus dat dit weekend de ‘mardi gras’ is, oftewel de ‘gaypride’ van Sydney, hoe geweldig! Maar ja, moeten we wel eerst een hostel hebben anders hebben we er nog niks aan. Na lang zoeken en bijna met onze haren in de handen kregen we te horen van de vrouw achter de receptie dat ze een afmelding hadden. Fijn! Konden wij dus mooi nog een nachtje blijven. Echter hadden we nog geen oplossing voor de dagen erna… Maar dat is ook allemaal weer goed gekomen. De dagen daarna konden we namelijk bij iemand in Sydney slapen, waarmee we contact hebben gekregen via de locals in Nieuw-Zeeland waar we eerder verbleven.

De volgende dag zijn we dus verhuist naar een appartementje in Sydney en hebben we ons klaar gemaakt voor de gaypride. Het was een mooie optocht, met vele kleuren, leuke mensen en mooi opgemaakte karren. Enige minpuntje was dat je niet mee kon lopen met de parade, maar achter hekken aan de zijkant moest blijven staan. Het was enorm druk en we hebben niet alles even goed gezien, maar het was echt leuk om mee te maken. Op de wc kwam ik in contact met meisjes uit Adelaide, waar ik na Sydney heen zou vliegen (whoehoe handig!).

De volgende dag ben ik met Lau naar Chinatown geweest in Sydney. Echt geweldig vond ik het: super leuke winkels met prulletjes en vooral heel veel eten! Daarnaast was nog een grote markt waar we heen zijn geweest, ook weer allemaal fantastische kraampjes en we kwamen precies op het goede tijdsstip bij het gedeelte ‘fruit’ aan. Omdat ze bijna dicht gingen, ging al het fruit namelijk weg voor 1 of 2 dollar. Wij hebben onze vitaminestoot dus ook weer binnen!

De laatste dag in Sydney moest ik nog even naar Manly om daar mijn verzekeringspasje op te halen. Ik wilde in me eentje gaan, maar de vrouw uit het huis waar we sliepen leek ons graag weg willen te hebben. En inderdaad, even later kwam ze mededelen dat ze over een uurtje een meeting had en of wij dus allemaal weg wilden zijn dan. Lau besloot om met mij mee te gaan en samen zijn we dus naar Manly gegaan. Toen we na een lange tijd terug kwamen, zat die vrouw nog steeds in dezelfde kleren (haar huispakkie), dus we wisten wel zeker dat ze geen meeting had die dag. We voelden ons toen natuurlijk totaal niet meer welkom dus hebben wat gegeten, spullen ingepakt en nog even snel gedoucht en zijn vertrokken. Ik heb afscheid genomen van Lau en ben in m’n eentje naar het vliegveld gegaan. Kat en Maar zouden daar later nog heen komen, dus helemaal alleen was ik nog niet. Het vliegveld bestaat uit twee delen, namelijk ‘international’ en ‘domestic’. Omdat ik naar Adelaide zou vliegen, moest ik bij ‘domestic’ zijn. Helaas ging deze ’s nachts dicht en moest ik dus nog een halte verder met de trein. Eenmaal daar aangekomen deed mijn dagkaart het niet, die ik diezelfde dag had gekocht. Blijkt dus dat die alleen niet geldig is bij het vliegveld… Fijn.. not! Ik weer geld betaald om daar alleen maar te ‘slapen’. Toen Kat en Maar er waren heb ik geprobeerd wat te slapen, maar erg goed lukte dat niet. Je mocht er ’s nachts maar op een paar plekken verblijven en erg comfortabele stoelen waren er niet… Na een kleine powernap heb ik nog een poging gewaagd, maar dan op de grond… In m’n slaapzak… Nou dit was me weer een try-before-you-die hoor. Ik heb me daar echt een partijtje zwerver gevoeld. Terwijl iedereen er daar zo bij ligt nog wel… Helaas was deze poging ook niet geslaagd. Toen de treinen eenmaal weer reden zijn we terug gegaan naar ‘domestic’ airport. Ik dacht dit keer, ik zal braaf zijn en een kaartje kopen (ook al stonden alle poortjes open), omdat ik er anders misschien niet uit zou kunnen bij de volgende halte. En raad eens.. die poortjes stonden ook open dus heb weer lekker geld lopen verspillen.

Eenmaal aangekomen, tas gedropt etc. heb ik ook afscheid genomen van Kat en Maar. Best vreemd om dan ineens alleen te zijn, na precies 7 weken samen te hebben gereisd… Maar ik zie het weer als een leuke, nieuwe uitdaging, waarmee m’n engels nog veel meer zal verbeteren en ik had er ook gewoon heel veel zin in!

En daar zat ik dan, alleen in het vliegtuig, heel erg moe dus heb bijna heel de vlucht geslapen (oké, het was maar een vlucht van 2uur, maar toch). Eenmaal aangekomen bewoog m’n backpack al over de band, gereed om weer op m’n rug te gaan. Van tevoren had ik op internet gezocht hoe ik het beste van het vliegveld naar m’n hostel kon gaan, maar vroeg het voor de zekerheid toch nog maar even aan iemand die daar werkte. Hij gaf andere bussen op dan de bussen die ik volgens internet had moeten pakken. Ik heb de bus gepakt die hij had gezegd. Dit was een bus naar de stad zelf en daarna moest ik nog een andere bus pakken richting het haventje. Eenmaal in de bus vroeg ik het nog maar een keer aan een andere vrouw, want de buschauffeur had aangegeven niet zeker te weten of hij me zou roepen als ik uit moest stappen… Die vrouw zei vriendelijk dat ik dezelfde halte als haar eruit moest, maar eenmaal eruit zei ze: ‘o, ja, maar deze straat is heel lang, misschien kan je het voor de zekerheid nog even bij het informatiepunt vragen’. Dat is heel fijn mevrouwtje, maar had dat eerder gezegd, dan had dat misschien weer wat van me rug geschild met dat zware ding. Bij het informatiepunt gaven ze aan dat ik een bus moest pakken en moest uitstappen bij halte 41. Ik moest nog een nieuw kaartje kopen want de mijne was niet meer geldig (ik wist niet welke ik moest nemen bij de automaat en had dus de verkeerde gekozen). Ik hield heel de tijd goed de bordjes in de gaten en bij halte 40 stapten er 4 chinezen uit met een grote backpack en ook nog koffers. En ik denken: ha, jullie zullen lekker verder moeten lopen dan mij, geheid dat ze namelijk naar hetzelfde hostel gingen, want dat was de enige daar in de buurt. We rijden verder met de bus, ik druk meteen op stop, maar we gingen een brug over. Shit… Ik had op google maps gezien dat ik vóór die brug eruit moest… De buschauffeur vroeg waar ik heen moest en ik zei dat ik er voor die brug uit had gemoeten bij halte 41. Helaas pindakaas voor mij, want halte 41 bestond dus tijdelijk niet meer… En daar stond ik dan, een halte verder na de brug, niet wetend hoever het nog zou zijn. Baalmomentje!! Dit was wel even wennen zo in je eentje en dan meteen fout te zitten. En ik had ook nog wel getwijfeld om een taxi te nemen vanaf het vliegveld… Maar ja dat is weer een stuk duurder meteen. Ik heb geprobeerd nog te liften, maar er waren geen auto’s die stopten helaas… Toen heb ik gewacht en gelukkig kwam er snel genoeg een nieuwe bus aan die terug over de brug ging en wat lief van de buschauffeur: die ene halte mocht ik wel even stiekem gratis mee. In de bus begon een man tegen me te praten en dat was een Belg die hier al bijna 30 jaar woonde. Die heeft aangewezen waar mijn hostel was en dat was gelukkig heel dichtbij. Pfoee, nouja dat heb ik dus ook weer overleefd… Achteraf leer ik dan steeds weer van alle situaties. En uiteindelijk komt altijd alles op hetzelfde neer: altijd komt alles namelijk wel weer goed.

In het hostel meteen een Duits meisje leren kennen en we zijn samen naar het Semaphore strand gegaan, en dat nog wel op een fiets! Helmpje moet je hier op en natuurlijk aan de linkerkant rijden. Die helm zat nogal scheef op m’n hoofd en het zadel zat zo laag dat ik bijna met m’n knieën tegen het stuur kwam, dat zal vast een mooi plaatje zijn geweest. Het strand was prachtig en het water was lekker warm. Geen haaien gezien gelukkig. Wel was er een grote pier waar wat mensen aan het vissen waren. En één had een mega krab in z’n visnet met paars/blauwe/groene kleuren. ’s Avonds hebben we samen ‘gekookt’. Ik zou bijna niet willen zeggen wat, want dan lacht iedereen me uit. Marit had tweemaal voor ons een scrambled egg gemaakt met groentes erdoorheen op geroosterd brood, super lekker was dat, dus dat wilden we nu ook gaan maken. Lekker makkelijk ook. Heel toevallig liepen we tegen een pakje aan, waarin een kant-en-klare mix zat van ei, feta en spinazie. Uitproberen dus! Op de terugweg wilden we nog langs de groenteboer gaan, maar helaas was die 5 minuten voor we er waren dicht… Ons avondeten bestond dus uit scrambled egg met feta en spinazie uit een pak, op geroosterd brood. Maar het smaakte prima hoor! ’s Avonds vroeg naar bed gegaan omdat ik nog helemaal verrot was van die fijne nacht op het vliegveld…

De volgende dag lekker lang uitgeslapen en toen ben ik door het haventje gelopen en door de Semaphore street, dat zag er de vorige dag namelijk zo gezellig uit. Helaas stelde het haventje niks voor en de winkels waren bijna alleen maar tweedehandszaken… In de avond ben ik dus maar opzoek gegaan naar een hostel midden in de stad en de volgende dag ben ik verhuisd. Ik ben meteen een rondje gaan wandelen en kwam terecht bij een groot festivalterrein. Beetje rond gelopen en rond gevraagd, blijkt dus dat deze maand allemaal festivallen in Adelaide zijn. Op het terrein waar ik liep worden veel acts en shows gegeven, maar daar moet je wel voor betalen. Ook was ik nog wat verder gelopen en kwam ik uit bij de botanische tuin van Adelaide. Later ben ik me op internet gaan verdiepen in de festivallen en er bleek dus ook een muziekfestival te zijn. Het is behoorlijk prijzig, maar toch wilde ik er graag heen omdat ik er nu toch ben. De volgende dag moest ik helaas weer verhuizen omdat het hostel volgeboekt was.

Ik heb een kaartje gekocht voor het WOMADelaide festival, try-before-you-die: alleen naar een festival gaan. Onderweg naar het festival kwam ik twee jonge jongens tegen. Na een praatje te hebben gemaakt vroegen ze mij of ik wilde spelen dat ik hun moeder was, want dan mochten ze gratis naar binnen… Maar natuurlijk doe ik dat wel. Met de grapmakend of ze dan wel 10 dollar aan me wilde geven, wat ik eigenlijk wel meende natuurlijk. Maar die arme jochies hadden zelfs amper geld om wat te drinken te kopen zeiden ze… Heel overtuigend verteld dat één van de jochies m’n kind was, alleen dit mocht niet baten. Een bewaker vroeg uit welk jaartal die kwam en gaf een jaartal te laat aan, waardoor die dus net niet gratis naar binnen mocht. Fail… Even later zag ik de jongens toch nog binnen, dus was het ze toch gelukt, haha lucky boys. Eenmaal op het festival viel het in het begin een beetje tegen. Het waren geen DJ’s die er stonden te draaien namelijk, maar bandjes vanuit heel de wereld. Dat had ik dus niet verwacht. Toen het ’s avonds ook nog eens ijskoud werd en ik geen langere kleding bij me had, wilde ik bijna naar huis gaan. Maar toch wilde ik nog een volgende groep zien spelen, die bleken namelijk wat moderner te zijn en ik zou het zonde van m’n geld vinden om eerder weg te gaan. Ik zag een jongen die bij een paar meisjes met verf op hun gezicht aan het tekenen was. Nou dat is ook echt precies iets voor mij natuurlijk. Aangeschoven bij het groepje en ik kreeg een mooie vlinder op m’n hoofd geverfd. Het waren allemaal mensen uit Adelaide en de rest van de avond was ik met hun. Later op de avond nog genoeg andere mensen leren kennen en in verschillende barretjes geweest. Ik ben zelfs nog in de ‘artiestenclub’ beland van het festival, hoe krijg ik het toch voor elkaar… Het was erg laat geworden en de dag erna voelde ik me dus niet echt op en top. Lekker een luie dag gehad dus en zeer weinig gedaan.

In de avond had ik afgesproken met de meisjes die ik in Sydney had ontmoet tijdens de gaypride. Twee dure cocktails gedronken en toen ben ik naar huis gegaan, zo moe dat ik was… De volgende dag zal ik me vast wel beter voelen.

Maar helaas. Die volgende dag is nu en voel me nog steeds niet helemaal lekker. Het heeft dus niet alleen aan het feesten gelegen, maar waarschijnlijk ook een virusje of zoiets. Voel me zwak en verkouden met keelpijn en vanochtend nog hoofdpijn. Ik had graag nog met de mensen af willen spreken die ik had leren kennen hier, maar omdat morgen m’n tour naar de outback start, heb ik verstandig gekozen niet veel te doen vandaag. Ik heb veel in m’n bed gelegen en net sprak ik een jongen uit m’n kamer en die dacht dat ik een vampier was omdat ik alleen maar in bed lag. Haha, wacht maar tot vannacht… Ghehe

Dit waren m’n avonturen tot zover. Morgen start de tour dus naar de outback. Morgen zullen we al op kamelen gaan rijden en locals ontmoeten. En we slapen onder de sterren, dus dat zal wel buiten zijn… Hoop dat ik niet te veel enge beesten zal gaan zien en dat ik ergens nog een glimp van bereik zal krijgen, anders worden het 10 dagen zonder maar iemand uit NL te spreken! Maar dat overleef ik natuurlijk ook wel! Het zullen in ieder geval dagen worden waarop ik heel veel mooie dingen ga zien en veel van de cultuur hier ga proeven. Op naar de aboriginals!