Bye bye New-Zealand

10 februari zijn we van Frans Jozef naar Wanaka gereden. Deze dag heb ik weinig gedaan. We kwamen langs verschillende grote en kleine watervallen, waaronder ook de ‘blue pools’, die werkelijk blauwer dan blauw waren, prachtig om te zien. De volgende dag reden we van Wanaka naar Queenstown. Queenstown is samen met Auckland en Wellington één van de grootste steden in Nieuw-Zeeland, dus daar had ik hoge verwachtingen van. Het was de laatste avond met onze toffe buschauffeur waarmee we reden, aangezien hij na deze rit weer richting het noorden ging. Omdat dit de laatste avond was, moest dit wel even gevierd worden en ’s avonds hebben we er dus een feestje gebouwd. Nadat hij weg was wilden we met een groep nog naar een andere tent, maar hier is weinig van gekomen. Waarschijnlijk omdat het dinsdag was… Omdat we in Queenstown twee nachten hadden, kon ik de volgende dag lang uitslapen. In de avond hebben we met een groep gegeten bij de Fergburger. Hier kun je enorme burgers eten. Deze worden als één van de beste van Nieuw-Zeeland gezien, die je absoluut niet charmant op kan eten. Iedereen kent het vast wel. Een burger willen eten, waarbij ondertussen alle lagen er tussenuit vallen. Maar hij was in ieder geval wel heel erg lekker.

13 februari zijn we naar het diepe zuiden gereden, richting Te Anau. Hier heb ik een bootcruise gedaan bij Milford Sound, de ‘highlight’ van het diepe zuiden in Nieuw-Zeeland. Het was echt prachtig, ondanks dat het erg bewolkt was. Ik heb weer aardig wat mooie kiekjes kunnen schieten van de natuur: bergen, watervallen, zeehonden die op een rotsblok lagen en dolfijnen die heel dichtbij met de boot spelend mee zwommen. Vervolgens reden we die dag door naar Gunscamp, waarvan ik niet weet of de plaats zo heet, of alleen de hutjes waar we in sliepen. Het was totaal iets anders dan we gewend zijn hier in de hostels. Het leek net alsof we aan het kamperen waren in de vroegere tijden. De slaapplaatsen bestonden uit kleine hutjes, de één wat luxer dan de ander. Ik had er geen eens een deken bij gekregen en dat terwijl de radiator om 22uur uit zou gaan slaan, wat betekend ook geen kachel meer... In de avond hebben we heerlijk ouderwets zoals op de camping spelletjes zitten spelen en ik ben snel nog even gaan douchen voordat het licht uit zou vallen. Elke avond bleek daar dus de radiator om 22uur uit te gaan, dus dat werd een avondje vroeg naar bed. De volgende dag had iedereen de keuze om een wandeling te maken, maar dit zou dan wel erg vroeg zijn. Kwam het toch nog goed uit dat het licht zo vroeg uit ging en ik vroeg naar bed ging. Dat maakte de wekker er in de ochtend alleen niet minder pijnlijk op… Ik heb een wandeling gemaakt die best stijl was. Het was aardig bewolkt, waardoor ik even dacht dat het zonde was dat ik voor de wandeling had gekozen. Maar toen ik eenmaal bovenaan de top was, bleek het toch niet zo’n slechte beslissing te zijn. Er was veel bewolking en omdat we volgens mij in de wolken stonden, leek het alsof het miezerde. Of was het gewoon mistig? Eerst zag ik een regenboog midden in de mist, even later was er een klein meertje te zien waardoor dit nog mooier werd, maar op het eindpunt waren twee hoge bergtoppen te zien, waartussen de wolken bleven hangen en hierboven de regenboog nog stond. Jullie zien het nu waarschijnlijk nog niet echt voor je, maar ik zal er een foto van plaatsen waarop jullie kunnen zien wat ik bedoel.

Na de wandeling zijn we doorgereden naar Invercogill. Dit was eigenlijk een vrij vreemd plaatsje waar niet veel te doen was. De mensen waren allemaal hippie-achtig en soms zelfs een beetje creapy. Keihard toeterende auto’s over de weg en een enge man die naar me toekwam omdat die geld wilde hebben. Helaas heb ik het nu ook niet zo breed als backpacker meneertje… Naar mijn idee verbleven we in dit plaatsje omdat dit dichtbij de afbreng- en ophaalplaats is voor mensen die naar het Stewart Island gingen. De volgende dag zijn we nog naar een aantal strandjes gereden, maar het weer was slecht dus toen zijn we weer terug naar het hostel gegaan. Toen eenmaal de mensen er weer waren, die naar het Stewart Island waren geweest, zijn we terug gereden naar Queenstown. Omdat we nog iets langer de tijd hadden dan de tour zou duren hebben ik, Kat en Maar besloten een aantal dagen langer te blijven in Queenstown. Anders zouden we extra lang in Auckland zijn, terwijl we daar al een tijd zijn geweest voordat de tour begon. In de avond hebben we toen nog een goed feestje gebouwd, omdat Lau wel de volgende dag zou vertrekken. Supersipgezicht… Gelukkig zien we haar in Auckland nog een avond!

17 februari heb ik nog een luie dag in Queenstown gehad tot in de middag, toen ben ik namelijk met Kat een hele stijle wandeling gaan maken richting de Condola gondels. We konden ervoor kiezen om dit stuk lopend of met een karretje te doen, maar natuurlijk kozen we voor de sportieve en goedkope manier, veel aan sport wordt hier namelijk verder niet gedaan dan alleen de wandelingen… Van bovenaf hadden we een prachtig uitzicht op Queenstown, met omliggende bergen en het meer.
De volgende dag zijn we van Queenstown naar Mount Cook gereden. We hadden hier een hostel met uitzicht op de Mount Cook en een paar andere mooie bergen en gletsjers. Dacht je alle mooiste natuur wel gezien te hebben in Nieuw-Zeeland, maar nee, toch is er elke keer weer iets nieuws waarvan je onder de indruk raakt. Omdat we deze dagen toch al zo goed bezig waren, hebben we ook hier weer een wandeling gemaakt. Deze wandeling was een makkie in vergelijking met alle andere wandelingen, maar dit maakte het er zeker niet minder mooi op. Aan het einde van de wandeling kwamen we terecht bij een meer, welke bestond uit ijswater van gesmolten ijs van de gletsjers, wat overliep in een riviertje waarover we ook een paar keer liepen met een brug. En raad het eens… Ook deze wandeling heeft weer prachtige kiekjes opgeleverd.

19 februari zijn we van Mount Cook naar Rangitata gereden, waar we gingen raften. Dit was ook echt weer een gave belevenis! Van tevoren had ik het wel nog iets heftiger verwacht, maar die heftigheid gingen we aan het einde van de rit opzoeken. De instructeur zorgde er express voor dat de boot schuin kwam te zitten aan het einde van een niveau 5 (de hoogste van de rit) stroming/versnelling/of hoe het ook alweer mocht heten. In eerste instantie viel er één iemand uit de boot, waarop hij vroeg of iemand anders dit ook nog wilde. Eén jongen wilde de spanning ook graag nog een keer opzoeken dus ging op de plek zitten waar de jongen eruit was gevallen. Bij de volgende poging vielen alle meisjes eruit en lagen er dus meer uit de boot dan in de boot. Van de instructeur had ik geleerd dat je je tenen boven het water moest uitsteken wanneer het water gevaarlijk was, omdat je anders je benen kon breken als er ineens een rotsblok in het water lag. Dit deed ik dus ook en door het water werd ik krachtig meegesleurd richting een grote rots aan de zijkant van de rivier. Het enige wat ik kon was hopen dat ik niet keihard tegen die rots aan zou knallen en dit gebeurde gelukkig ook niet. Waar de stroming eenmaal wat minder werd wilde ik naar de kant zwemmen, waar nog een andere raftboot zich bevond, maar ineens zag ik Marit hard door de stroming meegesleurd worden. Ze greep me vast omdat ze het een beetje eng vond, maar gelukkig was het uiteindelijk allemaal goed afgelopen en werden we in de andere boten gehesen. Achteraf hoorde ik dat Kat 3x onder water was meegesleurd en dat zelfs een jongen uit onze boot zich zorgen maakte omdat ze telkens weer een paar seconde onder bleef. Best heftig achteraf gezien! Door deze ervaring is er toch echt weer een nieuwe streep door een punt van mijn try-before-you-die lijstje gekomen. Hij gaat lekker hier in Nieuw Zeeland…! Bij terugkomst in het hostel hadden we een BBQ, dat ging er natuurlijk wel in na dit avontuur (ook al zou het er zonder raften natuurlijk ook wel in gaan).

De volgende dag zijn we van Rangitata naar Kaikoura gereden. Dit was een gezellig vissersdorpje met een klein haventje en een strand. Helaas was het geen strandweer, dus ben ik even het dorp in geweest met Kat en Maar. In alle winkels hingen, ik noem het maar gewaden, met veel verschillende kleurtjes en in de meest vreemde modellen die je, je maar kunt bedenken. Een aantal dagen geleden had ik al gezegd dat ik een engels boek wil lezen, en je raad het al, een tweedehands boekenzaak in het dorp, wat toevallig. Ik heb een boek gekocht welke ik weer kan ruilen met Maar, hopelijk zal m’n engels hier nóg beter van worden. Volgens mij ben ik straks echt een ster in engels als ik terug kom…

21 februari moesten we verschrikkelijk vroeg op staan. De wekker ging namelijk 4:30uur om te zwemmen met dolfijnen! Daar liepen we dan, ’s ochtends vroeg over straat richting het verzamelpunt om met de dolfijnen te zwemmen. Normaal gesproken zou dit een tijd zijn om pas naar huis te gaan na een goede nacht feesten, echter was dit het tegenovergestelde van feesten en laat naar bed gaan. Op de ochtend is die wekker nooit zo leuk, maar je weet waarvoor je het doet. Nog half slapend met een zombi-gezicht kregen we uitleg over het zwemmen met de dolfijnen en we kregen een mooi wetsuit met snorkel en flippers inbegrepen. Het pak staat zoals je me misschien al voor je ziet heel erg sexy. Iets minder sexy was alleen dat ik m’n armen amper kon bewegen zonder het gevoel te hebben dat m’n armen er zowat afvielen, zo strak zat die. Gelukkig nog een iets grotere gekregen waarin ik mezelf ietsje beter kon bewegen. Met een busje gingen we richting een boot en eenmaal op de boot gingen we varen totdat we dolfijnen zagen. Het was in het begin nog erg donker en mistig, maar al snel werd het licht, ook al bleef het erg bewolkt. Na zo’n half uur varen over de oceaan kwamen er steeds meer dolfijnen om onze boot mee zwemmen. Geweldig om te zien. We gingen de eerste keer in het water en dat vond ik best wel spannend. Eén van de weinige dingen die ik echt eng vind is diepe wateren, nooit wetend wat er allemaal om je heen zwemt en gebeurt. Ik bleef dicht bij alle andere mensen en keek af en toe naar beneden in het water. Zodra ik dit maar even deed kreeg ik een beetje een angstig gevoel. Het water was ook nog even wennen, dit was namelijk best wel koud. De begeleidster van de boot had al aangegeven dat dit een minuut kon duren en daarna zou je er wel aan wennen. Telkens keek ik weer even naar beneden in het water maar bleef het spannend vinden. Echter wilde ik zo graag de dolfijnen zien dat ik telkens weer bleef proberen. En daar kwamen de eerste! Meters onder me kwamen er af en toe 1, 2 of 3 dolfijnen langs. Best spannend was dit ook nog even, het zijn tenslotte wilde dolfijnen en je weet nooit wat ze met je doen en hoe ze reageren. Even later ging de bel van de boot en moesten we weer terug op de boot komen. Na een tijdje verder varen zagen we enorm veel dolfijnen. Hup, weer het water in dus! Wat ik daarvoor nog weinig had gedaan is herrie maken. Tijdens de uitleg kregen we te horen dat je veel herrie moet maken om de dolfijnen te lokken. Daarnaast moest je, je bewegen alsof je zelf een dolfijn bent (en dat gaat natuurlijk heel goed met flippers). Ik maakte harde geluiden, telkens hetzelfde in een bepaald melodietje. Binnen de kortste tijd zwommen er regelmatig meerdere dolfijnen onder me door en durfde ik veel langer en beter onder water te kijken. Als ik even geen dolfijn meer zag keek ik naar de boot, waarop een begeleidster wees naar de plek waar de meeste dolfijnen zwommen. Ik als een gek er steeds heen zwemmen, bewegend als een dolfijn, met de meest rare geluidjes makend die uit mijn snorkel kwamen. Op een gegeven moment kwamen de dolfijnen zo dichtbij dat ik ze makkelijk aan had kunnen raken. Soms dacht ik dat het door de duikbril kwam, maar als de dolfijn dan naar boven kwam zwemmen, keek ik boven het water en kwam zijn vin soms echt op nog geen halve meter afstand boven het water uit. Ook ging ik steeds meer op de details letten van de dolfijnen, eentje had zelfs een wond in de zijkant, arm beest. Soms kwam er een dolfijn om me heen zwemmen en ik maakte dan zelf ook een rondje, zodat we draaiend om elkaar heen zwommen. Wat was dit geweldig. Een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Hoe gaaf is het om met wilde dolfijnen te zwemmen, die je het gevoel van ‘op een roze wolk leven’ geven. Opnieuw een try-before-you-die die ik af kan strepen, en deze is zekerste weten in mijn top 3 beland. Meer woorden heb ik er niet voor, zo mooi… Helaas moesten we weer terug naar de boot. We werden ontvangen met een hot chocolat, een koekje en een warme kraan waarmee we even konden opwarmen. Vervolgens mochten we nog foto’s maken van de dolfijnen, die nog hard mee zwommen met de boot. De dolfijnen deden op dat moment de meest gekke kunstjes tot aan salto’s boven het water toe. Wat geweldig. Vanaf dat moment was ik echt verliefd op die leuke beesten. Ik zou bijna gaan twijfelen wat nu mijn lievelingsdier zou zijn… Haha. Eenmaal terug aan de kant waren we al snel daarna op weg met de straybus richting Picton. Vanaf Picton hebben we 3,5 uur doorgebracht op de Blue Bridge Ferry om van het Zuider- naar het Noodereiland te varen en vervolgens kwamen we aan in Wellington, waar ons een nieuw avontuur stond te wachten.

In Wellington hebben we de eerste nacht doorgebracht in een hostel en de andere 3 nachten zijn we bij een stel locals ingetrokken. Deze locals hebben we in Wellington ontmoet, toen we hier voor de eerste keer waren. Ondertussen ook al met veel mensen gesproken die zijn wezen ‘couchsurfen’, zoals dit genoemd wordt. Bij andere mensen slapen, gratis, niet verkeerd voor een backpacker dus. Alle mensen in Nieuw-Zeeland zijn zo gastvrij en vriendelijk, zo ook deze locals waar we verbleven dus. De eerste avond werden we mee genomen naar een huisfeestje van een vriendin van hun. Niemand op het feestje die raar stond te kijken dat wij binnen liepen en allemaal waren ze even vriendelijk. Erg gezellige avond dus. De andere dagen werden we meegenomen om ergens te eten en hebben we een aantal mooie plekken in Wellington bezocht. Erg gaaf om mee te maken, het leven van de locals proeven en de mooie plekken zien waar je anders niet snel zou komen als tourist. Als dank voor alles hebben we twee keer gekookt voor hen en vriend(in)nen die er waren. Of naja, ik hielp af en toe een handje, Marit is natuurlijk onze echte kok in de groep, maar ik heb wel een overhemd gestreken…

Dinsdag 25 februari werden we heel aardig door één van de locals gebracht naar de plek waar we opgepikt zouden worden door de bus (heel erg vroeg, dus dat werd natuurlijk heel erg gewaardeerd). We hebben toen een busrit van bijna 11 uur gehad om naar Auckland terug te rijden. Lange rit, maar de lange ritten doen me tegenwoordig niks meer. Vooral achteraf is zo’n rit echt voorbij gevlogen.

In Auckland hebben we niet veel meer gedaan. Eén avondje de stad in gegaan en één dagje sightseeing door Auckland, wat maar deels voltooid is omdat we niet voorbereid waren op een wandeling naar de top van een kleine berg om een prachtige view van Auckland te krijgen.

En daar zit ik nu dan weer… In het vliegtuig richting Sydney. De tijd is werkelijk voorbij gevlogen. Heel vreemd om weg te zijn uit Nieuw-Zeeland. Een prachtig land, waar ik de meest mooie natuur heb gezien en de meest geweldige dingen heb gedaan. Een land waar ik waarschijnlijk nooit meer zal komen, maar voor altijd in mijn geheugen is gegraveerd. Leuke mensen ontmoet, waarvan ik er meerdere hoogst waarschijnlijk nog wel een keer zal zien. Het voelt alsof ik nu echt al een hoofdstuk uit heb, maar gelukkig heb ik een nog veel langer hoofdstuk te gaan! Australië was mijn hoofddoel en daar zal nu mijn avontuur gaan beginnen. Ik blijf eerst nog een aantal dagen in Sydney en vlieg daarna naar Adelaide. Jullie horen snel weer van me! Cheers mates xxx